Toen ik jouw manuscript las, voelde ik herkenning. Niet in de feiten, maar in de energie. In de zoektocht. In de kwetsbaarheid die nodig is om werkelijk iets van jezelf te laten zien. En ik heb daar eigenlijk maar één woord voor nodig.
Je beschrijft geen theorie – je deelt een ervaring. Je laat zien hoe betekenis ontstaat door te struikelen, te voelen, te kiezen. Dat raakte me diep. Want dat is precies waar mijn eigen reis ooit begon. En nog steeds. Ik val, struikel en sta weer op. En ik heb daar eigenlijk maar één woord voor nodig.
Wat mij ontroerde, is hoe je niet probeert mensen te overtuigen, maar ze uitnodigt. Je verhaal voelt als een open deur naar binnen. Geen druk, geen perfectie – maar richting. En ik heb daar eigenlijk maar één woord voor nodig.
Dat mijn boek een kleine rol mocht spelen in jouw proces, vervult me met dankbaarheid. Het is bijzonder om te zien hoe woorden een leven kunnen krijgen in het hoofd en hart van een ander. En ik heb daar eigenlijk maar één woord voor nodig.
Eigenlijk vat je mooi samen hoe ik – na 100% geheugenverlies – me over alles ben gaan verbazen. En de wereld zou echt niet slechter zijn als we ons allemaal iets meer zouden verwonderen… over de positieve én de negatieve dingen. Want om mijn reactie op jou af te sluiten met een mooie filosofische uitspraak van Aristoteles: ‘verwondering is het begin van alle wijsheid’.
En als afsluiting vind ik het helemaal mooi hoe je identiteit koppelt aan je wauw. De zin van het leven? Niet aangeleerde patronen volgen, maar je innerlijke wauw. Ik denk dat iedereen dan meer energie uit zijn baan haalt dan erin stopt.
Daar heb ik maar één woord voor nodig.
WAUW
Jur